FASHION STYLE FOOD ALPHABET

  The silence in the apartment was almost palpable, thick as lead. Anna stood at the table, her hands trembling slightly, and every breath seemed too loud. The crystal glass of red wine in her hand gleamed in the candlelight, reflecting not only the light but also her own fears. *"It's now. There's no turning back..."* she thought, feeling her heartbeat quicken. Every sound in the apartment echoed in her head. The ticking of the clock became a sentence: **tick... tick... tick...** – counting down the seconds until her world would change forever. Marek entered the apartment. His footsteps were quiet, almost imperceptible, and his smile – light and unconscious – stirred a mixture of anger and longing in her. *"I can't go back. I can't turn back time. This is my moment... and its end."* She handed him a glass of wine. Her hands were cold, and a thousand thoughts screamed in her head: **Will he feel? Will he understand? Will he look at me and see the tru...

  The silence in the apartment was almost palpable. Every sound – the ticking clock, the faint creaking of the floor – seemed to scream her decision. Anna stood at the table, her hand cupping a crystal glass of red wine, gazing at its deep color. The wine smelled of fruit and earth, but beneath that pleasant note lay death. *"There's no turning back,"* she thought. "I can't let it all go to waste."* **Flashback 1 – The First Shadow of Betrayal** Months earlier, Anna had noticed changes in Marek's behavior. Innocent lateness at work had turned into long evenings without explanation. His phone was always with him, and the texts she accidentally saw made her heart break. There were words she didn't want to read: meetings, promises, a laugh that wasn't hers. *"I can't trust him. Not after all this,"* she repeated in her mind. **Back to the present** Marek entered the apartment, tired but smiling, completely unaware of the trap. Anna han...

* The silence in the apartment was unnatural. Every sound, even the faint tick of the clock, seemed louder than usual. Anna stood at the table, staring at the glass of wine. The ruby liquid shimmered in the candlelight, and her heart beat erratically – with a mixture of fear and a strange sense of justice. *"It's time. This has to happen,"* she thought. "There's no turning back. I can't let him go without knowing what he's done… what he's done to me."* Marek entered the room, tired, smiling, completely unaware. Anna watched his every move, every gesture. She looked at him and suddenly felt a mixture of regret, anger, and emptiness. *"This is the same man I loved. But can I love betrayal? Can I love a lie? No… I can't."* As she handed him the glass, her heart skipped a beat. She could smell the wine, knowing the dose she'd prepared was just right, so everything would happen slowly – without shouting, without dramatic scenes. *...

The evening in the tenement building was peaceful. Streetlights cast golden light on the cobblestone streets, and Anna's apartment was silent, broken only by the soft ticking of an old clock. The table was covered with a white tablecloth, crystal glasses gleamed in the candlelight, and the aroma of roast duck hung in the air. Everything seemed perfect. Anna paced the kitchen intently. Her movements were slow and deliberate, each gesture meaningful. With her hands, she delicately poured wine into a glass – not an ordinary one, but a specially prepared one. The wine Marek was about to drink was poisoned. Anna stared at the liquid as if trying to read the future. **Flashback – Months Earlier** Anna remembered the first moment she felt betrayed. Marek, her husband, was charming, full of smiles and tenderness, but increasingly absent-minded. The last few months had been filled with mysterious phone calls, late returns from work, and strange explanations. Anna tried to talk, ask question...

The evening was peaceful, as if the world had forgotten its rush and bustle. In a tenement house on a narrow street in the Old Town, streetlights were lit, casting a warm glow on the cobblestone sidewalks. In one of the apartments, on the ground floor, an idyllic atmosphere prevailed – a table covered with a white tablecloth, the aroma of roast duck and fresh herbs wafting through the air. Anna was preparing dinner carefully. Every detail had significance: silver cutlery, crystal glasses, fresh flowers in a vase. Her husband, Marek, had just returned from work. Tired but smiling, he sat down at the table. "Today we're celebrating our tenth anniversary," Anna said, handing him a glass of red wine, the aroma of which was intense and sweet, as if it held the wine's entire history. Marek smiled faintly, unsuspecting of anything amiss. "Thank you, darling. It looks beautiful," he replied, raising his glass in the air. It wasn't long before Marek took his firs...

* Julia sat in a dark room, her laptop screen illuminating her pale, tense features. The clock on the wall ticked louder than ever. Ever since Lena had betrayed her project, every moment had been suffused with tension, every thought with obsession. Memories invaded her mind like uninvited guests. Every smile Lena shared, every small piece of gossip, every secret she shared now felt like a preparation for betrayal. Julia felt anger in every cell of her body, as if Lena's betrayal had been a physical blow. For weeks, she had been following Lena: from the office to the coffee shop, to her car, to her friends' apartments. She noted every detail: hours, gestures, conversations. She was like a detective in her own life, though her investigation was as destructive as the betrayal she was investigating. At night, she had nightmares that mingled with reality. She saw Lena talking to Marta, laughing at her secrets, her ideas, the entire life Julia considered her own. She woke up drenched...

  Julia remembered the exact day she met Lena. They were children, playing in the old park down the street, where leaves rustled underfoot and the wind carried the scent of earth after rain. Lena was adventurous, curious, with a head full of dreams that Julia could only admire. From that day on, they became inseparable. For years, their friendship was like an invisible wall that protected them from the world – Julia trusted Lena implicitly, and Lena trusted Julia. Their conversations were like rituals: hours spent sharing coffee, shared secrets that never left their world. But subtle cracks began to appear many years later, when Lena started working at the same company as Julia. At first, they were small – Lena would tell someone about Julia's successes, sometimes "tweaking" the stories to make them seem like her own achievements. Julia would laugh and tell herself that these were small things, that Lena had always been like this – she liked being the center of attention....

  Julia always thought she knew Lena better than herself. She knew when she was sad, when she was lying, when she admired someone—every little action she observed and memorized. Their friendship was like a ritual: mornings together, shared secrets, shared laughs that sometimes lasted for hours. But one day, the ritual broke, and in a way Julia could never have predicted. It was an ordinary Wednesday. Julia returned home late in the evening, exhausted from work, her head full of plans for a project that would elevate her career. Her phone was vibrating. Lena. The message read: *“We need to talk. Now. Don’t postpone.”* Julia felt a strange tightness in her chest. It was more than anxiety—something dark, as if the air around her had suddenly thickened. They met in the park, where children usually ran and elderly people walked their dogs. The park was empty that evening, as if waiting for their conversation. Lena looked different—she was nervously fiddling with her hands, her eyes avoi...

* Julia had always felt that Lena was her other half—the other half of her soul she never had. She knew everything about her: what amused her, what hurt, what dreams woke her in the middle of the night. Every glance from Lena spoke louder than a thousand words, and every conversation was like a magical ritual that strengthened their bond. Until that day. It was an ordinary Wednesday, but for Julia, nothing was ordinary anymore. At work, during her coffee break, Lena disappeared from her sight. Instead of her usual smile and jokes, a cold, tense silence filled the air. When Lena texted that evening that they "needed to talk," Julia felt a strange, unsettling feeling—a tingling sensation down her spine, as if the scent of betrayal was already in the air. They met in an old, empty park. Leaves rustled underfoot, and the wind carried the scent of approaching autumn. Lena avoided Julia's gaze, fiddling with her hands as if searching for a way to escape. "Julia... I have t...

. I. The Foundation Marek and Adam had known each other since childhood. Their friendship was like an old, solid tenement house – it seemed indestructible. It had survived first loves, moves, and professional ups and downs. Marek was the one who always analyzed risks; Adam was a visionary, a man of big ideas. When they decided to start a company together, no one doubted it was a recipe for success. "I trust him more than myself," Marek would say, signing subsequent power of attorney agreements. For years, this sentence was his anchor. II. The First Crack It all started with small things. An invoice that wasn't paid on time. A meeting with an investor Marek learned about from a social media post. Adam's explanations were always logical, delivered with a smile and the same confidence that had once fascinated Marek. "You're exaggerating, man. I wanted to spare you the stress before your vacation," Adam would say, patting him on the shoulder. And Marek wante...

# **Epilog – Kilka miesięcy później** Kilka miesięcy po tym, jak pierwszy raz popłynęła woda w odtworzonych kanałach Éloi, Dolina Jasnych Wzgórz wyglądała inaczej. Nie tylko fizycznie — pola były zielone, strumienie pełne, a młyn znów działał — ale i duchowo. Ludzie zaczęli patrzeć na siebie i na swoje życie z nową ufnością. Gabrielle siedziała na kamieniu przy jednym z kanałów, notes Éloi leżał obok niej. Zeszyt był już lekko wytarty od częstego używania, a rysunki i notatki stały się przewodnikiem dla kolejnych prac w Dolinie. Antoine pomagał mieszkańcom przy małych naprawach, Marguerite nadzorowała pola i organizowała lokalne spotkania — wreszcie znalazła miejsce, w którym mogła połączyć troskę o rodzinę z odpowiedzialnością za społeczność. Gabrielle uśmiechnęła się, obserwując wodę płynącą przez nowe kanały. Słońce odbijało się w niej jak srebrne wstęgi, a wiatr niósł zapach świeżej ziemi i kwitnących pól. — Patrz — powiedział ktoś obok. To był młody chłopak z sąsiedniej farmy, trz...

# **Rozdział VIII – Nowy świt** Poranek w Dolinie Jasnych Wzgórz był jasny i spokojny, jakby sam czas zatrzymał się, by przyglądać się efektom ich pracy. Gabrielle stanęła na wzgórzu, gdzie kilka dni wcześniej po raz pierwszy popłynęła woda w odtworzonym kanale Éloi. Pod jej stopami ziemia była wilgotna, pachnąca świeżością i życiem. Ptaki budziły się do lotu, a wiatr niósł ze sobą zapach pól, rzeki i lasu. To był moment, który Gabrielle i Antoine wyczekiwali od tygodni — od lat, nawet, jeśli liczyć czas zapisany w notatkach przodka. — Spójrz — powiedział Antoine, wskazując dolinę, gdzie woda spływała nowymi kanałami do najmniejszych farm. — Każde miejsce, które kiedyś było suche… teraz dostaje życie. Marguerite stała obok, w milczeniu, obserwując rozlewające się pasy wody. Jej oczy błyszczały, ale nie łzami. To było uznanie, spokój i coś, co trudno nazwać słowami. — Wygląda na to, że projekt Éloi naprawdę miał sens — powiedziała cicho. Gabrielle przyglądała się Dolinie, której mieszka...

Poranek był chłodny, ale jasny. Gabrielle i Antoine wracali do Doliny z notesem Éloi w ręku, czując dziwne połączenie z przeszłością — jakby kroki, które stawiali, były jednocześnie ich własne i przodka, który kiedyś tu chodził. Pierwsze prace rozpoczęli przy zbiorniku na wzgórzu. Metalowe rury wystawały z ziemi jak kości dawno zapomnianego stworzenia. Gabrielle uklękła, badając ich układ i porównując z rysunkami w notesie. — Tutaj brakuje zasuwy — powiedziała, wskazując fragment szkicu. — Ale jeśli połączymy to w ten sposób, woda popłynie do młyna i dalej do wsi. Antoine przyglądał się pracy robotników, których udało im się przekonać do współpracy. Większość była sceptyczna, ale powoli odkrywali, że system może naprawdę działać. — Pamiętasz list Éloi? — zapytała Gabrielle. — To on przewidział każdy problem. Każde ryzyko. Antoine skinął głową. — Geniusz. I odwaga, żeby to wszystko zapisać, gdy nikt nie wierzył w jego wizję. Dzień upływał na podłączaniu starych rur, oczyszczaniu kanałów...

Wieść rozeszła się szybciej, niż Gabrielle się spodziewała. W Dolinie nic nie działo się nagle — wszystko dojrzewało powoli, w rozmowach prowadzonych przy studniach, na targu, przy płotach oddzielających pola. A jednak wystarczyło kilka dni, by nazwisko Beaumontów znów zaczęło krążyć w szeptach. Spotkanie odbyło się w starej sali gminnej, budynku z grubymi murami i niskim sufitem. Gabrielle weszła razem z Antoinem. Marguerite nie przyszła. Ludzie siedzieli w ławkach, niektórzy opierali się o ściany. Twarze były uważne, ale zamknięte. To nie była wrogość — raczej ostrożność tych, którzy nauczyli się nie ufać obietnicom. — Dziękujemy, że przyszliście — zaczął Antoine. — Chcemy porozmawiać o projekcie, który… — Projekcie sprzed stu lat — przerwał ktoś z tyłu sali. Kilka osób skinęło głowami. Gabrielle zrobiła krok do przodu. — Sprzed stu lat, ale dotyczącym teraźniejszości — powiedziała spokojnie. — Wody w Dolinie ubywa. Wszyscy to widzimy. — I co? — odezwała się starsza kobieta. — Mamy u...

Dolina o poranku wyglądała inaczej niż z okien domu. Była bardziej surowa, mniej romantyczna — jakby zrzucała maskę, którą nosiła tylko dla tych, którzy patrzyli z daleka. Gabrielle szła wolno wzdłuż polnej drogi, a Antoine kilka kroków za nią. Nie rozmawiali. Nie było takiej potrzeby. Powietrze było suche. — Pamiętasz, jak latem wysychał strumień przy młynie? — zapytał w końcu Antoine. Gabrielle skinęła głową. — Ojciec mówił, że to normalne. — A Éloi twierdził, że nie musi takie być — odpowiedział. Zatrzymali się przy ruinach starego młyna. Kamienie porastał mech, a drewniane elementy dawno spróchniały. Gabrielle przykucnęła i dotknęła ziemi. Była twarda, spękana. — Tutaj — powiedziała nagle. — Widzisz? Między kamieniami biegła wąska szczelina. Zbyt równa, by była dziełem przypadku. Antoine odsunął kilka luźnych głazów. Pod nimi ukazał się fragment starej, metalowej rury. — To nie przypadek — mruknął. — To część systemu. Serce Gabrielle zabiło szybciej. To, co do tej pory było tylko r...

Marguerite siedziała przy kuchennym stole, kiedy weszli. Przed nią stała filiżanka herbaty, już dawno wystygłej, a obok leżał otwarty zeszyt z listą spraw do załatwienia. Zawsze robiła listy. Porządkowały jej świat. Podniosła wzrok i od razu wiedziała. — Byliście w piwnicy — powiedziała spokojnie. Gabrielle zatrzymała się w pół kroku. Antoine westchnął cicho. — Skąd wiesz? — zapytał. Marguerite zamknęła zeszyt. — Bo macie ten sam wyraz twarzy, co ojciec, kiedy robił coś, czego nie chciał tłumaczyć. Zapadła cisza. Przez okno wpadało popołudniowe światło, oświetlając kuchnię miękko i bezlitośnie zarazem. To było jedno z tych miejsc, gdzie nie dało się kłamać zbyt długo. Gabrielle usiadła naprzeciwko siostry. — Znalazłyśmy coś — zaczęła. — Wiem — przerwała Marguerite. — Zawsze coś znajdujecie. A potem wszystko się komplikuje. Antoine oparł się o blat kuchenny. — To dotyczy Éloi. Marguerite zesztywniała. Jej palce zacisnęły się na krawędzi stołu. — Powiedziałam wam, żebyście zostawili to w...

Piwnica była zawsze miejscem, którego Gabrielle unikała. Jako dziecko schodziła tam tylko raz — wtedy, gdy ojciec kazał jej przynieść słoik z półki przy schodach. Pamiętała chłód, zapach wilgoci i uczucie, że dom pod spodem skrywa coś, czego lepiej nie dotykać. Teraz stała u szczytu schodów, trzymając w ręku starą lampę. — Jesteś pewna? — zapytał Antoine zza jej pleców. — Nie — odpowiedziała szczerze. — Ale jeśli Éloi coś ukrył, to nie w bibliotece. Schody skrzypnęły pod ich ciężarem. Z każdym krokiem światło słabło, a powietrze stawało się cięższe. Piwnica była większa, niż Gabrielle zapamiętała — niska, rozległa, pełna kamiennych ścian, które pamiętały inne czasy niż reszta domu. Kurz unosił się w świetle lampy. — Ojciec rzadko tu schodził — powiedział Antoine. — Ale zawsze zamykał drzwi na noc. Gabrielle przesunęła dłonią po ścianie. Kamień był zimny, chropowaty. Przy jednym z filarów zauważyła coś nienaturalnego — niewielkie metalowe kółko, niemal niewidoczne w cieniu. — Antoine… z...

-- # **Rozdział II – Biblioteka** Biblioteka znajdowała się na końcu wschodniego skrzydła domu, z dala od salonu i kuchni, jakby celowo odsunięta od codzienności. Gabrielle pamiętała ją jako miejsce zakazane — nie z powodu formalnych zakazów, lecz przez ciszę, która tam panowała. Ciszę ciężką, gęstą, wymagającą szacunku. Drzwi ustąpiły pod lekkim naciskiem. Zaskrzypiały cicho, niemal niechętnie. Zapach papieru i kurzu uderzył ją natychmiast. Był inny niż zapach reszty domu — suchszy, starszy, niosący w sobie ślad czasu, który nie liczył dni, lecz dekady. Światło wpadało przez wysokie okno, rozbijając się o półki pełne książek. Większość z nich nie była czytana od lat. Gabrielle weszła powoli, jakby bała się zakłócić porządek, który trwał tu nieprzerwanie od pokoleń. — Nic się tu nie zmieniło — powiedziała półgłosem. — Poza kurzem — odpowiedział Antoine, opierając się o framugę. — I tym, że nikt już tu nie zagląda. Gabrielle przesunęła palcami po grzbietach książek. Nazwiska autorów mie...

# **Rozdział I – Powrót**  zawsze była dłuższa, niż wskazywały mapy. Nie dlatego, że prowadziła okrężnie, lecz dlatego, że zmuszała do zwalniania. Zakręty pojawiały się nagle, a krajobraz domagał się uwagi — stare drzewa pochylone nad asfaltem, kamienne murki pamiętające inne czasy, pola rozciągające się aż po linię nieba. Gabrielle Beaumont jechała wolno, niemal ostrożnie, jakby bała się, że zbyt szybki ruch mógłby spłoszyć wspomnienia. Otworzyła okno. Do wnętrza samochodu wdarł się chłodny zapach wilgotnej ziemi i trawy. Ten zapach znała. Zawsze był taki sam, niezależnie od pory roku. Dolina przyjęła ją bez słów. Kiedy minęła ostatni zakręt, zobaczyła dom. Stał na lekkim wzniesieniu, dokładnie tam, gdzie zawsze — duży, kamienny, z jasną fasadą, która z czasem straciła swój blask, ale nie godność. Okna odbijały niebo, dach był ciemniejszy, niż go zapamiętała, a ogród… ogród wyglądał, jakby czekał. Nie zaniedbany, lecz uśpiony. Zatrzymała samochód przy starej lipie i nie wysiadła o...

## **Main Characters** ### **Gabrielle Beaumont** * **Role:** The main character, a young woman returning to her family estate. * **Personality:** Determined, brave, and curious about her family's past. * **Plot Role:** Discovers Éloi's notes, conducts research, and makes decisions that make the waterworks project possible. A symbol of courage and initiative in the family. ### **Antoine Beaumont** * **Role:** Gabrielle's older brother, head of the family after their parents' death. * **Personality:** Prudent, responsible, calm, loyal to the family. * **Plot Role:** Gabrielle's partner in uncovering Éloi's project. A mediator in family conflicts, she supports her sister and helps implement the plan. ### **Marguerite Beaumont** * **Role:** Gabrielle's younger sister. * **Personality:** Cautious, emotional, and sometimes fearful of the consequences of the truth. * **Plot significance:** Represents the fear and resistance to uncovering family secrets. Her resist...

## **Introduction** The novel tells the story of Gabrielle Beaumont, a young woman returning after many years to her family estate in Bright Hills Valley. The house, filled with history and secrets, becomes a site of discoveries that will change the lives of the entire family and influence the fate of the entire Valley. The plot focuses on family relationships, secrets of the past, moral choices, and the attempt to complete the work of Éloi Beaumont, an ancestor who mysteriously disappeared over a century ago. -- ## **Chapter I – Return to the Valley** Gabrielle returns home after years abroad. Her return is bound not only with nostalgia but also with a sense of duty to her family and to the secrets that have long remained unresolved. She is greeted by her older brother, Antoine, the head of the family, who reminds her that returning means facing the past. Gabrielle discovers that the house is no longer just a place of memories, but a place that holds secrets waiting to be revealed. --...