Świetnie! Oto **Rozdział I Toma 2** w pełnej, obszernej formie:---

## Rozdział I. Nowe echo

Brzeziny budziły się powoli. Poranna mgła oplatała dachy domów, a ulice były puste, jakby mieszkańcy bali się wyjrzeć zza firanek. Pierwsze wydarzenia sprzed lat zostawiły ślad, który wciąż pulsował w powietrzu, cieniem minionych tragedii. Każdy krok po rynku niósł echo dawnych zbrodni, a wiatr zdawał się szeptać: „Nie wszystko zostało zapomniane”.

Komisarz Marek Wójcik przechadzał się wzdłuż rynku, notując w pamięci każdy detal. Choć oficjalnie sprawa była zamknięta, czuł, że cisza wciąż kryje niebezpieczeństwo. Ludzie mówili niewiele, a każdy gest wydawał się obciążony winą. Jego oczy śledziły puste okna, drzwi, zaułki. W każdym z nich mógł kryć się ślad przeszłości, który nagle wybuchnie w teraźniejszości.

Ewa Lis wracała do biblioteki o wschodzie słońca. Teraz jej rola była jasna: nie tylko chronić książki, lecz także historię Brzezin, której nikt nie chciał pamiętać. Każdy dźwięk kroków w pustym korytarzu biblioteki wydawał się echem dawnego cierpienia. Wiedziała, że zniknięcie Karoliny nie zakończyło problemu. Cisza wciąż była narzędziem i bronią, a ona musiała obserwować, zanim będzie za późno.

W cieniu zaułku młoda kobieta obserwowała miasto. Karolina powróciła incognito. Jej oczy śledziły każdy ruch, każdy uśmiech, każdą rozmowę. Była niewidzialnym reżyserem, czekającym, aż miasteczko samo zacznie ujawniać swoje tajemnice. Każda reakcja mieszkańców była notowana w jej myślach, każdy gest analizowany z chirurgiczną precyzją.

Pierwszy znak zbliżającego się chaosu pojawił się w postaci listu, położonego na biurku komisarza. Bez podpisu, zaledwie jedno zdanie: *Cisza już nie chroni.* Marek poczuł, jak zimny dreszcz przeszywa jego kręgosłup. Wiedział, że staje na początku nowej gry, w której stawką nie jest już tylko życie, ale pamięć, moralność i prawda.

W tym samym momencie Ewa poczuła na sobie spojrzenie pustych ulic. To była cisza, która przygotowywała się do krzyku.

---