Świetnie! Oto **Rozdział III Toma 3 – Gra w labiryncie**, w pełnej, obszernej formie:---

## Rozdział III. Gra w labiryncie

Brzeziny pogrążały się w atmosferze rosnącego napięcia. Każdy krok mieszkańców był obserwowany, a każde zachowanie analizowane. Nowy sprawca nie pozostawiał przypadkowych znaków — wszystko było precyzyjnie zaplanowane, jak część skomplikowanej gry.

Komisarz Marek Wójcik spędzał godziny nad mapą miasta, nanosił miejsca nowych incydentów i ofiar, analizując powiązania. Każdy symbol, każdy szczegół miał swoje znaczenie. Wiedział, że sprawca chce nie tylko zabić, ale manipulować mieszkańcami, testować ich moralność i reakcje na strach.

Ewa Lis odwiedzała miejsca, które mogły stać się kolejnymi punktami gry. Biblioteka, stare kamienice, opuszczone magazyny — wszędzie widziała ślady działań sprawcy, ukryte wskazówki i zaszyfrowane wiadomości. Każdy znak był zaproszeniem do rozwiązania łamigłówki, której konsekwencje były śmiertelnie poważne.

— Marek, to nie chodzi tylko o ofiary — powiedziała Ewa, wskazując na mapę z naniesionymi punktami. — To gra. Sprawdza, kto jest gotów stawić czoła prawdzie, a kto ucieknie w milczenie.

Marek skinął głową. Czuł, że Brzeziny stały się labiryntem lęku, w którym każdy ruch mógł okazać się pułapką. Wiedział, że sprawca nie tylko testuje miasto, ale również nich samych. Każda decyzja mogła prowadzić do kolejnej tragedii lub pozwolić im wyprzedzić ruchy przeciwnika.

W tym samym czasie Karolina obserwowała z ukrycia. Jej obecność była niemal niewidoczna, a jednak wpływ na wydarzenia był wyraźny. Czuła satysfakcję, widząc, jak miasto reaguje na subtelne manipulacje. Nowy sprawca nie zdawał sobie sprawy, że ich działania są również obserwowane i oceniane.

Mieszkańcy zaczęli odczuwać, że ich życie stało się częścią gry. Każdy gest, każda decyzja, każda rozmowa mogły mieć nieprzewidziane konsekwencje. Ulice, które kiedyś wydawały się znajome, teraz przypominały labirynt pułapek i lęków, a cień nowego sprawcy wisi nad miastem niczym mroczny przewodnik.

Marek i Ewa wiedzieli jedno: aby przetrwać, musieli wejść w grę na własnych zasadach, przewidując każdy ruch i każdą reakcję mieszkańców, zanim labirynt strachu pochłonie wszystkich.

---