Świetnie! Oto **Rozdział X Toma 2** w obszernej formie:---

## Rozdział X. Punkt kulminacyjny

Brzeziny drżały od napięcia, a noc zdawała się trwać wiecznie. W powietrzu unosiła się mieszanka wilgoci, starego drewna i strachu, który wypełniał każdy zaułek miasta. Każdy krok Marka i Ewy w kierunku opuszczonego magazynu był jak stąpanie po linie zawieszonej nad przepaścią.

Karolina stała w centrum pomieszczenia, spokojna i pewna siebie. Jej oczy były zimne, a uśmiech subtelny, pełen pewności. Była nie tylko sprawcą, ale i obserwatorem, reżyserem całej gry, której uczestnicy dopiero zaczynali rozumieć zasady.

— Dlaczego to robisz? — zapytał Marek, starając się utrzymać spokój. — Dlaczego miasto, jego ludzie?

Karolina zrobiła krok do przodu, a światło lampy rzuciło jej cień na ściany magazynu.

— Bo milczenie ma swoją cenę — odpowiedziała. — To nie jest o mnie. To o was. O Brzezinach. Każdy z was, kto odwracał wzrok, każdy, kto udawał, że nic się nie dzieje, przyczynił się do tego, co się stało.

Ewa, stojąc obok Marka, poczuła ciężar tych słów. Wiedziała, że prawda jest brutalna i nie da się jej złagodzić.

— Ale tyle cierpienia… — wyszeptał Marek. — To nie może być jedyna droga.

Karolina pokręciła głową.

— Cierpienie było konieczne, by zrozumieć. Byście zrozumieli, że milczenie jest złe. Każdy wybór, każda decyzja, każde zaniechanie ma konsekwencje.

Marek i Ewa spojrzeli po sobie. To, co miało być prostym śledztwem, przerodziło się w moralną i psychologiczną próbę. Teraz stawką było nie tylko odkrycie prawdy, ale zrozumienie jej znaczenia i tego, jak głęboko milczenie przenikało życie Brzezin.

Karolina wykonała krok w stronę wyjścia.

— Teraz wybór należy do was — powiedziała. — Możecie mnie zatrzymać, ale czy to zmieni miasto? Czy zrozumiecie prawdziwą wagę milczenia?

Marek poczuł, że moment decydujący właśnie nadszedł. Każdy ruch, każde słowo, każda decyzja mogły zadecydować o losie Brzezin. Punkt kulminacyjny gry Karoliny ujawnił się w pełni, a echo milczenia rozbrzmiało w sercach wszystkich obecnych.